సహనం, ఓర్పు, నిజాయితీలు నిజంగా గెలుస్తాయా?

నేను మొన్నీమధ్య ఒక సినిమా చూశాను. నేను ఈ పోస్ట్ లో చెప్పాలి అనుకున్నది చెప్పే ముందు ఒక సినిమా గురించి మాట్లాడం సముచితంగా ఉంటుంది  అనిపించింది. ఆ సినిమాలో  కత్తులు, తుపాకులు లేవు, అసభ్య ద్వంద్వార్థపు పదజాలం లేదు, గొడవలు లేవు, ఎత్తుగడలు, పన్నాగాలు లేవు, హింస లేదు, ద్వేషం లేదు, పగ లేదు, హారర్ లేదు  అయినా ఆ సినిమా కథ మా గుండెల్ని పిండేసే విధంగా బాధించింది. చూస్తున్నంత సేపు ఏదో తెలీని భయం, ఆందోళన కలిగాయి.

మొన్నీ మధ్య ఆహా లో తెలుగులో రీలీజ్ అయిన అండ్ ది ఆస్కార్ గోస్ టూ సినిమా చూశాను.  ఇది ఒక మలయాళ సినిమా కి తెలుగు డబ్బింగు  చిత్రం. కథ లో పెద్ద హంగులు, ఆర్భాటాలు, హడావిడి ఉండవు. ఎంతో సున్నితంగా సాగుతుంది కథ.

ఈ చిత్ర కథానాయకుడు గా టోవినో థామస్(Tovino Thomas) నటించారు. ఈ సినిమా లో టోవినో థామస్ కి చిన్నప్పటి నుండి మంచి దర్శకుడు అవ్వాలని ఆశయం ఉంటుంది.  స్వంత ఊరిని వదిలి వేరే ఊరిలో ఉంటూ కథలు రాసుకుంటూ మంచి అవకాశం కోసం ఎదురుచూస్తూ ఉంటాడు. చివరికి ఒక మంచి కథ తయారు చేసుకుంటాడు. ఆ కథ తన గ్రామంలో నే నివసిస్తున్న ఒక ముస్లిం కుటుంబానికి సంబంధించిన ఒక వ్యక్తి యదార్ధ జీవిత కథ. తన వాటా ఆస్థిని తాకట్టు పెట్టి సినిమాను తానే నిర్మించి, దర్శకత్వం చేయాలి అని నిర్ణయించుకుంటాడు. కథను ఒక ప్రముఖ నటుడికి మరియు సినిమాటోగ్రాఫర్ కు వివరించగా వాళ్లకు నచ్చి సినిమా చేయడానికి ఒప్పుకుంటారు.

చిత్రం మొదలు పెట్టిన దగ్గర నుండి అన్నీ కష్టాలే. డబ్బు అయిపోతుంది. డబ్బు ఇవ్వకపోతే ఎవరూ పనిచేయమంటారు. అయినా నానా కష్ఠాలు పడి సినిమా ను పూర్తి చేస్తాడు. ఇక్కడ నేను రెండు లైన్లలో సింపుల్  గా పూర్తిచేస్తాడు ని చెప్పాను. కానీ అతను సినిమా తీసేటప్పుడు పడే కష్టం చూస్తుంటే కష్టం విలువ తెలిసిన ప్రతి ఒక్కరి గుండె చెరువవుతుంది. అతను బాగా టెన్షన్ పడుతున్నా పైకి మాత్రం  నిబ్బరంగా, ప్రశాంతంగా ఉన్నట్లు కనిపిస్తాడు. ఎప్పుడూ ముఖం మీద చిరునవ్వుతో ఉంటాడు. అతని పరిస్థితిని చూస్తున్న మనం మాత్రం అలా ఉండలేము.

చివరికి ఎలాగోలా సినిమా పూర్తిచేస్తాడు. సినిమా విడుదల అవుతుంది. మంచి పేరు తెచ్చుకుంటుంది. రెండు జాతీయ అవార్డులు కూడా వస్తాయి. అప్పులన్నీ తీరిపోతాయి. అప్పుడు “హమ్మయ్యా!” అనిపిస్తుంది మనకు. “ఇదేంటీ కథ ఇంత త్వరగా సుఖాంతమైంది. సినిమా అయిపోయిందా” అని రిమోట్ తో ప్లే బార్ మీద నొక్కి చూశాను. ఇంకా సగం ఉంది. ఎప్పుడైనా ఏదైనా సినిమా బాగుంటే అరే అప్పుడే అయిపోయిందా ఇంకొంచెం ఉంటే బాగుణ్ణు కదా అనిపిస్తుంది. ఈ సినిమా మాత్రం అలా అనిపించలేదు. అతను సంతోషంగా ఉన్నాడు కదా ఇక అక్కడితో అయిపోతే బాగుండు అనిపించింది. సినిమా ఇంకా ఉంది అంటే ఎందుకో కాస్త భయం కలిగింది.

ఆ తర్వాత ఆస్కార్ కోసం మన దేశం నుండి పంపే చిత్రాల్లో ఈ సినిమాను రికమెండ్ చేస్తారు. ఆస్కార్ కి నామినేట్ అవ్వాలి అంటే ప్రచారం కోసం చాలా ఖర్చు పెట్టాలి అని తెలుసుకుంటాడు. తనకు ఇష్టం లేకపోయినా అందరి సలహా మీద మళ్ళీ మొత్తం తాకట్టు పెడతాడు. ఇక ఆ తర్వాత అతనికి ఆస్కార్ వస్తుందా లేదా తాకట్టు పెట్టిన ఆస్తుల్ని మళ్ళీ తిరిగి సంపాదిస్తాడా లేదా అనేది మిగిలిన సినిమా.

ఈ సినిమా నన్ను అంతగా ఎందుకు బాధించింది అంటే, ప్రతీ మనిషికీ ఏదైనా బాధని కానీ, కష్టాన్ని కానీ ఎదుర్కునే టోలరెన్స్ పుట్టుకతోనే సహజంగా ఉంటుంది. కొందరికి అది ఎక్కువగా ఉంటుంది, కొందరికి తక్కువ ఉంటుంది. తక్కువ ఉన్న వారికి అతి చిన్న కష్టం కూడా భయం, బాధా కలిగిస్తాయి. ఒకప్పుడు అతి బాధాకరమైన కష్ఠాలు పడిన మాకు tolerance లెవెల్స్ కాస్త ఎక్కువే అని చెప్పుకోవాలి. కానీ ప్రతీ దానికి ఒక saturation పాయింట్ ఉంటుంది. ఇప్పుడు మా tolerance లెవెల్స్ ఒక saturation పాయింట్ కి వచ్చేశాయి. ఇప్పటికీ కొన్ని చాలా ఇబ్బంది పెట్టే కష్టాలు ఉన్నాయి.  ఇప్పుడు కష్టాల్ని భరించడం కష్టంగా ఉంది.  మా కష్టం సంగతి అటుంచితే కనీసం సినిమాలో కష్ఠాన్ని కూడా చూడలేకపోయాము.

ఈ సినిమా లో హీరో ఎంత సహృదయుడు అంటే, ఎవరినీ ఒక్క మాట అనడు, అందరితో చాలా అణకువగా ఉంటాడు. నేషనల్ అవార్డు వచ్చాక కూడా అంతే ఉంటాడు. కపటం, కుళ్ళు, ద్వేషం, స్వార్ధం, కోపం ఏమాత్రం కొంచెం కూడా లేని వ్యక్తి అతను. అలాంటి గుణాలేవి లేని ఒక వ్యక్తిని ఈ సమాజం బ్రతకనిస్తుందా?  సినిమా తీస్తున్నప్పుడు అతని దగ్గర మేనేజర్ గా చేస్తున్న వ్యక్తి మోసం చేస్తున్నాడు తెలిసి కూడా అతనిని ఒక్క మాట కూడా అనడు. సినిమా హిట్ అయింది “పోయింది సంపాందించుకున్నాడు” అని తెలుసుకున్న కొందరు ఊరి వారు అతను చల్లగా ఉంటే చూసి ఓర్వలేక  “నీ కథనే సినిమాగా తీసి సంపాదించుకున్నాడు.వెళ్లి డబ్బు అడుగు అని అతన్ని(ఎవరి జీవితాన్ని హీరో కథా మూలంగా తీసుకున్నాడో ఆ గ్రామస్తుడ్ని)  ఎక్కేస్తారు.

ఇలా విసిగించేవారు ఎంత మంది ఉన్నారో అంతకంటే ఎక్కువ అతనికి స్వార్ధం కించిత్తయినా లేకుండా అడుగడుగునా సహాయ పడేవారు కూడా ఉంటారు. అసలు వారు లేకపోతే అతను ఆ సినిమాను పూర్తిచేయాగిలిగే వాడే కాదేమో. సహాయం కావాలి అని అతను ఎవ్వరినీ నోరు తెరిచి పొరబాటున కూడా అడగడు. ఒక్కో సందర్భంలో ఒక్కొక్కరు అడగకుండానే అతనికి సమయానికి నిస్వార్ధంగా సహాయం చేస్తుంటారు. అలాంటి ప్రతి సన్నివేశం మన హృదయాన్ని ద్రవింప చేస్తుంది.

ఎంతటి కష్టంలో ఉన్నా కూడా మనం మంచిగా ఉంటే, మంచిగా ఆలోచిస్తే మన చుట్టూ ఉండేవారు కూడా అలానే ఉంటారు. అందుకు నా జీవితమే ఉదాహరణ. నేను ఇంతకు ముందు నా గత పోస్ట్ లో మేము ఎన్ని కష్టాలు పడి ఈ స్థితి కి వచ్చిందీ రాశాను. నేను ఆ పోస్ట్ లో మమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టిన వారి గురించి చెప్పాను కానీ మాకు తోడుగా నిలబడిన వారి గురించి గురించి చెప్పలేదు. ఇప్పుడు చెప్తాను.

సాధారణంగా ఎవరైనా మనిషి కష్టంలో ఉంటే వారి జోలికి ఎవరూ పోరు. వెళితే ఎక్కడ ఆర్ధిక సహాయం అడుగుతారోనన్న భయంతో. కానీ మమ్మల్ని మా ఇంటి చుట్టు పక్కల(అపార్ట్మెంట్ వారు), మా స్నేహితులు చాలా ఆదరించారు, ప్రేమించారు. మేము ఎప్పుడూ ఎవరి దగ్గరా డబ్బు కోసం చేయి చాచింది లేదు. అడగము అని వారందరికీ తెలుసు.  ఎక్కడ వారి మీద వచ్చి పడతామో అన్న భయం లేకుండా అందరూ మాతో చాలా బాగుండేవారు. ఒకరు కాదు ఇద్దరు కాదు, మా అపార్ట్మెంట్ లోని 48 ఫ్లాట్స్ లలో ఉండేవారంతా. అసలు మా అమ్మాయిని నేను ఆడించిందే నాకు గుర్తు లేదు. పొద్దున్న దానికి పాలు తాగించే లోపే ఎవరో ఒకరు వచ్చి తలుపుకొట్టి మా అమ్మాయి కోసం వచ్చేవారు. ఎత్తుకుని వారింటికి తీసుకెళ్లేవారు. మధ్యలో అది టాయిలెట్ పోస్తే ఇంటికి వచ్చి డ్రాయర్లు అడిగి తీసుకెళ్లేవారు కానీ తనని తీసుకొచ్చి నాకిచ్చేవారు కాదు. ఇచ్చేస్తే మళ్ళీ నేను తనని ఇంట్లోనే ఉంచేసుకుంటాను అని. ఆ తడిచిన డ్రాయర్లు కూడా వాళింట్లోనే ఉతికి ఆరేసుకునే వారు. ఒక్కోసారి ఆ తీసుకెళ్లిన వాళ్ళింట్లో నుండి ఇంకొక ఇంటి వారు వచ్చి తీసుకెళ్ళపోయేవారు. నేను తెచ్చుకుందాము అంటే చివరికి పొద్దున్న నా దగ్గర నుండి తీసుకెళ్లిన వారి ఇంట్లో కాకుండా వేరే ఇంకొకరి ఇంట్లో ఉండేది. మా అమ్మాయిని అంతగా అందరూ విపరీతంగా తమ స్వంత బిడ్డలా గారాబం చేసేవారు. వినాయక చవితి వేడుకలప్పుడు మా అమ్మాయి(అప్పుడే నిల్చోవడం కొద్దిగా నడవడం వచ్చింది) స్టేజి ఎక్కి జస్ట్ చిన్నగా కొంచెం కదిలినందుకే తనేదో పెద్ద డాన్స్ చేసినట్లు  అందరూ పెద్ద పెద్దగా ఈలలు, కేకలు వేసేవారు. దాని మొదటి పుట్టిన రోజుకి మేమేమి చేశామో నాకు గుర్తులేదు. వాళ్ళు మాత్రం మా ప్రమేయం లేకుండా వారే బెలూన్, రిబ్బన్ అలంకరణలు చేశారు. వాళ్ళే camcorder తెచ్చుకుని వీడియోలు తీశారు. అది ప్రేమ కాదు, పిచ్చి అని చెప్పాలి.

ఇప్పటికీ మేము వెళ్ళితే వారు మా మీద చూపించే ప్రేమ అనిర్వచనీయం. ఇప్పుడు అక్కడ చాలా మంది లేరు. చోటు, దేశాలు మారిపోయారు.  అక్కడ ఉన్నప్పుడు నేను ఎక్కువగా ఎవరితోనూ రాసుకుని పూసుకుని మాట్లాడింది లేదు. ఒక్కసారి కూడా ఎవరింటికీ వెళ్లిందీ లేదు. అసలు అవసరమైతే తప్ప గడప దాటేదాన్ని కాదు. మనం బాగున్నప్పుడు ఎవరితోనైనా కలివిడిగా ఉండొచ్చు కానీ పరిస్థితి బాగోనప్పుడు మన హద్దుల్లో మనం ఉంటేనే మనకు గౌరవం అని నేను భావిస్తాను.  నేను ఎక్కువగా బయటకు రాను ఎవరితోనూ కలవను అని తెలిసినా అందరూ చాలా బాగా పలకరించేవారు. అది నా హద్దుల్లో నేను ఉండడం వల్ల నాకు దక్కిన గౌరవంగా భావిస్తాను.  తర్వాత ఎప్పుడైనా అక్కడికి వెళ్తే అసలు ఎవరింటికి వెళ్లాలో తేలిక తిక మక పడేవాళ్ళము. అందరూ మా ఇంటికి అంటే మా ఇంటికి రమ్మని పిలిచేవారు.

ఇప్పుడు మాకు సహాయం చేసిన వారి గురించి చెప్తాను. మా ఇంటి ఓనర్. ఆయన, ఆయన భార్య గవర్నమెంట్ ఉద్యోగస్తులు. చాలా నీతిపరులు. లోన్ లో  ఇల్లు కొనుక్కుని ఆ కొత్త ఇంటిని మాకు అద్దెకు ఇచ్చారు. 1100sqft. 2300rs అద్దె. అద్దెకు తీసుకున్నప్పుడు మా ఆర్ధిక స్థితి బాగానే ఉండేది. ఆ తర్వాత మేము ఒకరి చేతిలో మోసపోయి ఉన్న ఫళాన మొత్తం పోగొట్టుకున్నాము. అందువల్ల కనీసం అద్దె కట్ట లేని పరిస్థితి వచ్చింది.  ఎందుకో తెలీదు కానీ ఆయన మమ్మల్ని ఎప్పుడూ అద్దె అడిగింది లేదు. మేము ఇచ్చినప్పుడు తీసుకునేవారు. అలా అని వారికి డబ్బు అవసరం లేదు అని కాదు. ఉన్నా కూడా మమ్మల్ని ఎందుకో అడిగేవారు కాదు. తర్వాత వారికి మొత్తం ఒక్క నెల కూడా బాకీ లేకుండా అద్దె కట్టేశాము.

కొన్ని నెలల పాటు జీతం లేకుండా మా ఇంట్లో పనిచేసిన మస్తానమ్మ. తనూ పొరబాటున కూడా అడగలేదు. డబ్బు ఇవ్వడం లేదు కదా పని ఇష్టం వచ్చినట్లు చేసేది కాదు. చాలా ప్రేమగా చేసేది. ఇక మా పరిస్థితి తెలిసి నా భర్తకి ఉద్యోగం ఇచ్చిన వ్యక్తి. ఇంతకు ముందు పోస్ట్ లో చెప్పాను కదా. ఆయన మార్వాడీ అనీ. బిస్కెట్స్ కి అచ్చులు తయారు చేసే ఫ్యాక్టరీ ఉందీ అనీ. అందులో నా భర్తకి ఉద్యోగం కల్పించారు. వారు కూడా మేముండే అపార్ట్మెంట్స్ లోనే ఉండేవారు.  మీకు తెలుసు కదా మార్వాడీలు డబ్బు విషయంలో ఎంత ఖచ్చితంగా ఉంటారో. 5 పైసలు కూడా లెక్క చూసుకుంటారు. ఒక్కోసారి 1 రూపాయే కదా అని మనం వదిలేస్తాము. ఆ ఒక్క రూపాయి ఉంటేనే కానీ 99 వంద అవ్వదు అని వాళ్ళు అనుకుంటారు. అలా ఆలోచిస్తారు కాబట్టే వాళ్ళు ఎప్పుడూ ధనికులుగా ఉంటారు. తనఖా లేకుండా రూపాయి కూడా ఎవ్వరికీ ఇవ్వరు. అలాంటిది ఆయన నా భర్తకు చదువుకోవడానికి జీతం నుండి అడ్వాన్స్ గా కొంత డబ్బు ఇచ్చారు. తర్వాత అందరికీ చెల్లించాల్సిన డబ్బు ఇచ్చేశాము.

మా ఇంటి యజమాని(ఆయనకు మేము కష్టాల్లో ఉన్న విషయం తెలీదు. ఆయన సిటీ లో ఎక్కడో చాలా దూరంలో ఉండేవారు. మాకు పెద్దగా పరిచయం కూడా లేదు. వారు మమ్మల్ని అద్దె అడగకుండా వారికి తెలీకుండానే మాకు సహాయం చేస్తున్నారన్న విషయం వాళ్ళకి తెలీదు). ఇంట్లో పనిచేసే మస్తానమ్మ, నా భర్తకు ఉద్యోగం ఇచ్చిన మార్వాడీ ఆయన, మా ఆర్ధిక పరిస్థితిని అస్సలు పట్టించుకోకుండా, మా మీద గుసగుసలాడుతూ అనవసరంగా చెవులు కొరుక్కోకుండా  మా మీద ఎనలేనంత ప్రేమ చూపిన మా అపార్ట్మెంట్ వాసులు, వీళ్లంతా నిస్వార్ధంగా మాతో ప్రేమగా ఉన్నారు. మేము ఏనాడూ వారిని ఏదీ అడిగింది లేదు. వారు మా పరిస్థితిని అర్ధం చేసుకుని, మా మీద ప్రేమ చూపించి వాళ్లకి తెలీకుండానే వారు మాకు జీవితంలో ముందుకు వెళ్ళడానికి సహకరించారు. రక్తసంబంధం లేకపోతేనేం వీళ్ళు కదా బంధువులంటే, వీరు కదా శ్రేయోభిలాషులంటే.

నా బోసి మెడ, చేతులూ  చూసి కూడా నన్ను ఎప్పుడూ ఎవరూ ప్రశ్నించలేదు. ‘ఏమైంది’ అని మాటలతో గుచ్చి గుచ్చి చంపలేదు. వాళ్ళు పేరంటానికి, చిన్న చిన్న ఫంక్షన్స్ కి పిలిస్తే వెళ్లేదాన్ని. నా ఒంటి మీద సరైన నగలు, బట్టలు లేవు కదా అందరూ చిన్న చూపు చూస్తారు అన్న ఆలోచన, భయం, ఆత్మనూన్యతాభావం నాకు లేవు. అసలు పక్కవారు ఎలా ఉన్నారో వారి మెడలో ఏమేమి ఉన్నాయో చూడాలని కానీ, తెలుసుకోవాలని కానీ నాకు ఎప్పుడూ ఆసక్తి లేదు. అది నాకు అసలొక విషయమే కాదు. విచిత్రంగా నేను వెళ్లిన ఫంక్షన్ లో కూడా నన్ను ఎవరు చులకనగా కానీ తేలిగ్గా కానీ చూడలేదు ఎప్పుడూ. నేను కాకుండా వేరే ఎవరైనా అయితే అనేవారేమో తెలీదు. అది కేవలం నా ప్రవర్తన వల్ల నాకు దక్కిన గౌరవంగా భావిస్తాను.

మనం ఆలోచించే విధానం, మన ప్రవర్తన రిచ్ గా(హుందాగా) ఉంటే మన శరీరంపై సహజంగా ఆ రిచ్ నెస్ అనేది ప్రతిబింబిస్తుంది. అది ఏడువారాల నగలేసుకున్నా, ఎనిమిది వారాల బట్టలేసుకున్నా రాని రిచ్ నెస్. ఇతరులతో మనం మాట్లాడే ప్రతీ మాటా విలువైనదిగా ఉండాలి, ఎంత అవసరమో అంతే మాట్లాడాలి. ఒక్క మాటలో చెప్పాలి అంటే మన కళ్ళు మాట్లాడాలి, నోరు చూస్తుండాలి అంతే.

నేను చూసిన ఆ  సినిమా లో హీరో కి అందరూ తోడుగా నిలబడడం చూసి మాకు మా జీవితం గుర్తుకువచ్చింది. ఆర్ధిక సహాయం కన్నా నైతిక సహాయం చాలా గొప్పది.

ఎవరైనా మనకి సహాయం చేయకపోయినా పర్లేదు. ఇబ్బంది పెట్టకుండా ఉంటే చాలు. ప్రేమించకపోయినా పర్లేదు హింసించకుండా ఉంటే అంతే చాలు కదా. మనం మన మనసులో కపటం, ద్వేషం, అసూయ లేకుండా మంచిగా ఆలోచించ గలిగితే మన చుట్టూ ఉండే పరిస్థితులు, వ్యక్తులు  కూడా మనకు అనుకూలంగా మారతారు అనడానికి నేను పైన చెప్పినవారంతా నిదర్శనం.

కానీ జీవితమంతా ఇలానే ఉంటుందా?ఇలానే నడుస్తుందా?. మనం మంచిగా ఉంటే అంతా మంచే జరుగుతుందా కష్టాలు రావా? వస్తాయి. జీవితం మనల్నెప్పుడూ మనశాంతిగా ఉండనివ్వదు. బతికినన్నాళ్లు చస్తూ బ్రతకడమే మనిషి జీవితం. ఇప్పుడు నా ప్రస్తుత కష్టం చెప్పాలి.

ఈ మధ్య మీరు గమనిస్తే నేను యూట్యూబ్ లో సాధ్యమైనంత ఎక్కువ తరచుగా వీడియోస్ పెడుతున్నాను. దాదాపు రోజు విడిచి రోజు పెడుతున్నాను. అది నాకు ఏమాత్రం ఇష్టం లేదు. కానీ పెట్టాల్సి వస్తుంది. ఎందుకంటే ఆ వీడియోస్ కోసం నేను వెచ్చించే సమయం నేను నాకు నచ్చింది నేర్చుకోవడానికి కేటాయించుకున్న సమయం. నాకు వచ్చే వ్యూస్ లో  subscirber వ్యూస్ కన్నా non-subscribers వ్యూసే ఎక్కువ.  subscirbe చేసుకోకపోయినా వారు రెగ్యులర్ గా నా వీడియోస్ ఖచ్చితంగా చూసేవారు. కానీ ఇప్పుడు పరిస్థితి అలా లేదు. ఈ కరోనా సమయంలో చాలా మంది చిన్న చిన్న సెలబ్రిటీస్ కూడా చానెల్స్ మొదలు పెట్టి వీడియోస్ చేయడం మొదలు పెట్టారు. వారు వారి వీడియోస్ లో ఏమి చెప్తారో ఏమి చేస్తారో నాకు తెలీదు. కానీ జనం మాత్రం వారి వీడియోస్ విపరీతంగా చూస్తారు అని అర్ధమైంది. నేను మొబైల్ చాలా చాలా తక్కువగా వాడతాను. desktop యూట్యూబ్ లో మలయాళ సినిమా పాటలు, మన పాటలు పెట్టుకుని వింటూ పని చేసుకుంటాను. అప్పడు కనపడతాయి పక్కన thumbnails. నాకు నేను విధించుకున్న, మా అమ్మాయి నాకు విధించిన ఒక పరిమితి, అనుకోకుండా కనిపించే thumbnails చూడడం వరకే. నొక్కి చూడడం నిషిద్ధం మా ఇంట్లో.

అలాంటి వీడియోస్ ఎక్కువ అవడం వల్ల నాలాంటి వారి వీడియోస్ అనేవి యూట్యూబ్ రెకమెండేషన్స్ లో కనపడడం లేదు. ఇంకొకటి ఏంటంటే మనం రెగ్యులర్  గా  రోజూ వీడియోస్ పెడుతుంటేనే యూట్యూబ్ మన వీడియోస్ ను రికమెండ్ చేస్తుంది. లేకపోతే అస్సలు చూపించదు. దాని వల్ల నాకు ఇష్టం లేకపోయినా వీడియోస్ పెడుతున్నాను. అది నా నియమానికి విరుద్ధం.  ఏదో వీడియోస్ పెట్టాలి కాబట్టి పెట్టకూడదు ప్రతీ వీడియో చాలా inforamtive గా ఉండాలి అనేది నేను ఛానల్ స్టార్ట్ చేసినప్పుడే అనుకున్నాను. నాకిష్టం లేకుండా పెడుతున్నా ఏదో ఒక చెత్త పెట్టకూడదు అని నేను రోజూ ఇంట్లో తయారు చేసుకునే ఆరోగ్యకరమైన ఆహారం చిన్న చిన్న క్లిప్స్ తీసి పెడుతున్నాను.

నేను బి లైక్ బిందు స్టార్ట్ చేసినప్పటి నుండి ఇప్పటికి ఒక ముగ్గురు నలుగురు నన్ను “ఇంకొకరెందుకు నీలాగా ఉండాలి? ఎవరు వారిలాగానే ఉండాలి? నీ ఛానల్ పేరు మార్చాలని నీకు ఎప్పుడూ అనిపించలేదా” అని రాశారు. అప్పుడు వారికి నేను ఇలా సమాధానం ఇచ్చాను. ‘బి లైక్ బిందు’ అనేది కేవలం ఒక పేరు మాత్రమే నిజంగా అందరూ నాలాగా ఉండాలి అని కాదు. రోడ్ మీద వెళ్లే టప్పుడు దార్లో అక్కడక్కడా రోడ్డు పక్కన చిన్న చిన్న టీ కొట్లు ఉంటాయి. పైన ‘టీ ప్యాలస్’, ‘టీ ప్లాజా’, ‘రాయల్ టీ ప్యాలస్’ ఇలా ఉంటాయి పేర్లు.సైకిల్లో వెళ్లేవారు, కార్లో వెళ్లేవారు, నడిచి వెళ్లేవారు, బస్సుల్లో వెళ్లేవారు అందరూ అక్కడే ఆగి టీ తాగి పోతారు కానీ ఎవరూ ఆ టీ కొట్టు అతన్నిచొక్కా పుచ్చుకుని  “పేరు ప్యాలస్ అని పెట్టావు ఇక్కడ ప్యాలస్ ఏది” అని టీ కొట్టు వారితో గొడవ పడతారా. నేనూ అంతే మీకు తలనొప్పి వస్తే తాగే టీ లా ఉండాలి, మీలో ఉత్సాహాన్ని నింపే కాఫీలా ఉండాలి  నా వీడియోస్ అనుకున్నాను.  నా ఛానల్ పేరులో ఆకర్షణ ఉండాలి అనుకున్నాను తప్ప ప్రాధాన్యం ఉండాలి అనుకోలేదు.  అనవసరంగా ఏమాత్రం అవసరంలేని, ప్రాముఖ్యత లేని విషయం గురించి అలోచించి మీ విలువైన సమయం వృధా చేసుకోవద్దు” అని సమాధానం రాశాను.

కానీ ఒక్క విషయంలో మాత్రం కొందర్ని నాలా ఉండమని చెప్పడానికి ఏమాత్రం సంశయించను, సంజాయిషీ చెప్పను. నేను అప్పుడున్న  పరిస్థితుల్లో వ్యవసాయ భూమి కొనడమే ఒక ఎత్తు అయితే దానిని ఒక మహా యజ్ఞంలా భావించి ఎన్ని కష్టాలు ఎదురైనా నిర్విఘ్నంగా డెవలప్ చేశాము. మా సర్వప్రాణాలూ అందులోనే పెట్టాము. ఇప్పుడు సిటీ బాగా విస్తరిస్తుంది. అందరూ కార్లూ, భవనాలు, నగలు కొనడానికి మాత్రమే ఆసక్తి చూపుతున్నారు కానీ ఒక భూమి కొనాలి అందులో నాలుగు మొక్కలు పెట్టుకోవాలి అన్న ఆలోచన చాలా మందిలో ఇప్పటికీ లేదు. ఇలాగే ఉంటే కొన్ని రోజుల తర్వాత మన ముందు తరాల వారికి మొక్కలను మ్యూజియం లో, వ్యవసాయాన్ని బిల్డింగ్ షెడ్లలో చూపించే స్థితికి వచ్చేస్తాము. ఇది నిజం.

“అలానే కాదు ఇలా కూడా ఆలోచించ వచ్చు” అని చెప్పాలి.  అంటే నా ఉద్దేశ్యం వీలుంటే లేదా ఎలా అయినా వీలు చేసుకుని వ్యవసాయ భూమి మీద ఇన్వెస్ట్ చేయండి అని చెప్పాలి అనేది నా ఉద్దేశ్యం. అంతవరకు మాత్రం ఖచ్చితంగా మొహమాటం లేకుండా ‘జస్ట్ బీ లైక్ బిందు’ అనే చెప్తాను. ఇప్పుడు నేను వ్యవసాయం పెద్దగా భారీగా చేయలేకపోతుండొచ్చు. అసలేమీ చేయకపోవడం కన్నా చేయాలి అన్న సంకల్పం ఉండడం బెటర్ కదా.  మా అమ్మాయి చదువైపోతే ఇక మా జీవితం అక్కడే. పచ్చని మొక్కలతోనే మా సహ జీవనం. ఇది నిశ్చయం. నేను వ్యవసాయ వీడియోలు పెట్టిన తర్వాత ఎంత మంది inspire అయ్యారో మాటల్లో చెప్పలేను. చాలా అంటే చాలా మంది వ్యవసాయ భూములు కొన్నారు. చక్కగా మొక్కలు పెంచుతున్నారు. కొంతమంది కామెంట్స్ లో చెప్పారు. కొంత మంది instagram లో ఫొటోస్ పంపారు. కొంతమంది డైరెక్టుగా చెప్పారు. ఇంతకంటే ఆనందం ఇంకేమి కావాలి నాకు.

“చాలా మంది ప్లీజ్ అండీ మేము ఒకసారి మీ ఫార్మ్ ని విజిట్ చేయొచ్చా” అని అడుగుతుంటారు. ఆ మాట చూసిన ప్రతిసారీ నాకు ఏడుపు వస్తుంది. చాలా రోజుల నుండి మా ఫార్మ్ ను మేమే సరిగ్గా  విజిట్ చేయలేకపోతున్నాము. అదే భరించలేని, నిద్రకూడా పట్టని మా ప్రస్తుత కష్టం. మీరు గమనిస్తే నేను ఫార్మ్ వీడియోస్ ఎక్కువ పెట్టడం లేదు. వ్యవసాయం చేస్తున్న హడావిడి లేదు. దానికి కారణం మా పొలానికి వెళ్లే అన్ని దారులు మూసివేయబడడమే.

దారి లేదు. ట్రాక్టర్ వెళ్లాలంటే దారి లేదు. పండించిన కూరగాయల్ని మార్కెట్ కి పంపాలి అంటే టాటా ఏస్ లాంటిది రావాలి అంటే దారి లేదు. కనీసం మా బండి మేము తీసుకెళ్లడానికి కూడా దారి లేదు. నరకంలా ఉంది. మా పొలం పక్కనే ఉన్నఊరి గ్రామ పెద్ద ఆ ఊరిలో నుండి మా పొలానికి వెళ్లే దారిని ఫెన్సింగ్ వేసి మూసేశారు. ఇది జరిగి దాదాపు సంవత్సరం అయిపోతుంది. ఎందుకు మూసేశారు అని ఆయన్ను అడిగితే ” అది దారి కాదు. నా స్థలం”అని చెప్పారు. మీ స్థలం అయితే మేము 5 సంవత్సరాల క్రిందట కొన్నప్పుడు ఎందుకు చెప్పలేదు? అప్పుడు దారి ఉంది అని అమ్మారు కదా” అని అడిగితే మాట్లాడడం లేదు. “రికార్డులలో 12 ఫీట్ cart రోడ్ ని ఉంది. ఇప్పుడాకస్మాత్తుగా అది మీ స్థలంగా ఎలా మారింది” అంటే మాట లేదు. అతనికి డబ్బు ఇస్తేనే దారి ఇస్తాను అంటున్నారు. ఆ దారి నుండి మేము కాకుండా భూమి కొనుక్కున్న వేరే వాళ్లకు కూడా అదే దారి. గొడవ ఎందుకు ఎంతో కొంత ఇచ్చేసి ఆ దారిని కొనుక్కుందాము అంటే. మిగిలిన వారు రారు. ఎందుకంటే వారు ఆ భూముల్ని కేవలం ఒక ఇన్వెస్ట్మెంట్ లా మాత్రమే కొనుక్కున్నారు. వ్యవసాయం చేసేవారు లేరు. వాళ్లకు ఇబ్బంది లేదు. అందుకే వాళ్ళు మాట్లాడడం లేదు.

ఆ కంచె ఒక్క మాకు మాత్రమే ఇబ్బంది కలిగిస్తే పర్లేదు. గ్రామస్తులందిరికీ కూడా చాలా ఇబ్బంది. వారి ట్రాక్టర్లు వెళ్తాయి.  గొర్రెలు, బర్రెలు అన్నీ అటు నుండే వచ్చి మన పొలం ముందు రోడ్ నుండి మీకు వీడియో లో కనిపించే కొండమీదకు వెళ్తాయి మేతకు. ఇప్పుడదంతా ఆగిపోయింది. ఊరిలోని వారెవరికీ ఆ కంచె ఇష్టం లేదు. కానీ గ్రామ పెద్దకు ఎదురు చెప్పలేరు. ఎందుకంటే ఆ గ్రామం మొదలైందే ఆయన వల్ల. ఆ గ్రామంలోని వారంతా అతని సంతతే. వారు అనుభవించే భూములన్నీ ఆయన ద్వారా సంక్రమించినవే. అందుకే ఎవరూ మనసులో ఉన్నా బయటకు ఎదురు మాట్లాడలేరు.

ఇది చాలా అన్యాయం. ఎన్నో కష్టాలు పడి  జీవితంలో పైకి వచ్చి, ఒక చక్కని ఆశయంతో భూమిని కొని పచ్చగా పంటలు పండించాలి, మేము బాగుండాలి, ఓ పది మందికి ఉపాధి కల్పించాలి, వారు బాగుండేలా చేయాలి అనుకుంటే ఇప్పుడీ బాధ వేధిస్తుంది. సంవత్సరంగా బాధిస్తుంటే ఇప్పుడెందుకు చెప్పాల్సి వచ్చింది అంటే. మేము ఈ సంవత్సర కాలము, మా పొలం పక్కన ఉన్న వేరే పొలం వారి దారిని వాడుకున్నాము. పొలానికి రావాలి అంటే అసలు ఊరిలో నుండి కాకుండా వేరే వారి పొలం లో నుండి వచ్చే వాళ్ళము. ఇప్పుడు వేరే కారణాల వల్ల ఆ దారి కూడా మూసుకుపోయింది. అప్పుడు మాకు అసలు కష్టాలు మొదలయ్యాయి.

మేము పొలానికి వెళ్లిన ప్రతి సారి… మా బండి నిండుగా సామాన్లు ఉంటాయి.  కెమెరాలు, tripodlu. పిండి, పెరుగు, పాలు, బట్టలు, మా ముగ్గురి laptops, మా అమ్మాయి పుస్తకాలు, 25 లీటర్లు నీళ్ల క్యాన్, ఎప్పుడూ మొక్కలు కొంటునే ఉంటాను కదా అవీ. ఇవన్నీ మేము మా పూల్ సింగ్ ఇంటి దగ్గర బండి ని పార్క్ చేసి అక్కడి నుండి ఇవన్నీ నడవడానికి  కష్టంగా ఉన్న ఒక సన్నటి దారి నుండి మోసుకుంటూ వెళ్తున్నాము. పోయినసారి ఎందుకో చాలా దుఃఖం వచ్చేసి చాలా పెద్దగా ఏడ్చేశాను పూల్ సింగ్, దేవమ్మల దగ్గర. “మేము కారులో వస్తున్నాము కాబట్టి మాకు అన్నీ తేరగా వచ్చాయి అని అనుకుంటున్నారు. మేము ఎన్ని కష్టాలు పడి ఇక్కడికి వచ్చింది మీకెవ్వరికీ తెలీదు, చెప్పినా అర్ధం కాదు, నమ్మరు. మా జీవితాంతం మీ ఊరిలో, మీ వాళ్లతో కలిసి ఉండాలి అని మేమనుకుంటే ఆయన మమ్మల్ని హింసిస్తున్నాడు. ” అని బాగా ఏడ్చాను. వాళ్లిద్దరూ నన్ను అస్సలు ఏడవద్దని ఓదార్చారు. కానీ ఎందుకో ఆ రోజంతా ఏడుస్తూనే ఉన్నాను. ఇప్పుడు రాత్రి సరిగ్గా నిద్ర కూడా పట్టడం లేదు.

గొడవ పెట్టుకోవాలంటే ఒక్క నిమిషం చాలు. అలా చేస్తే మేము వారికి ఆజన్మ విరోధులం అయిపోతాము. ఒకసారి సంబంధం చెడిందీ అంటే ఇక అతకడం కష్టం. మాకు ఎవరితోనూ వైరం వద్దు. మేము మా జీవితాంతం అక్కడే వారితోనే కలిసి జీవించాలి అని అనుకున్నాము అందుకనే గొడవ వద్దు అనుకున్నాము. ఇక్కడ డబ్బు కాదు ముఖ్యం. అతను ఆలోచించే విధానం మమ్మల్ని బాధిస్తుంది. అతన్ని మాటల్లో మీకెటూ డబ్బు తేరగా వస్తుంది కదా అన్న భావన, నిర్లక్ష్యం కనిపిస్తుంది. అది మమ్మల్ని బాధ పెడుతుంది. కార్లలో తిరిగే ప్రతీ ఒక్కరూ అవినీతి సంపాదనా పరులు కాదు అని గుండె పగిలేలా అరిచి ఆయనకు చెప్పాలని ఉంది. మా ప్రతి రూపాయి మేము ఎంతో కష్టపడి న్యాయంగా సంపాదించినవి. మనం కష్టపడి సంపాదించిన సొమ్ములో ఎవరికైనా ఇవ్వాలి అంటే మనం ప్రేమతో ఇవ్వాలి అనిపించాలి కానీ భయంతో ఇవ్వాలి అనిపించకూడదు. విచిత్రం ఏంటి అంటే నాకు ఆయన అలా మాట్లాడుతుంటే ఆయన మీద కోపం రావడం లేదు. తనను చూస్తుంటే మా తాతగారిని చూసినట్లు ఉంది. ఇద్దరి వయసు ఒకటే. కొంచెం వేరే వెర్షన్ లో అదే చాదస్తం, ఎన్ని చూసి ఇక్కడి దాకా వచ్చాను అన్న గర్వం కనిపిస్తుంది. బహుశా ఆయనతో ఈ సమస్య లేకపోతే మా తాతగారిని కౌగిలించుకున్నట్లు గట్టిగా కౌగిలించుకునేదాన్నేమో.

చూద్దాము ఆ పెద్దాయన ఎన్ని రోజులు మమ్మల్ని ఆపుతారో అలా? నాక్కూడా నిజంగా చూడాలి అని ఉంది. సహనం, ఓర్పు, నిజాయితీ నిజంగా గెలుస్తాయా లేదా అని. ఆ శివయ్య ఇంత వరకు ఎప్పుడూ నా పక్షానే ఉన్నాడు. ఇక మీదట కూడా ఉంటాడు. నాకు తెలుసు. తండ్రి కనుక బిడ్డ కష్టం ఏమిటో తెలుసుకుని తీర్చాల్సిన బాధ్యత ఆయనదే. నేనేమి చేయాలో ఎప్పుడూ తన నిశ్శబ్ద సంభాషణతో చెప్తుంటాడు. ఆయన చెప్పినట్లే చాలా సహనంగా ఉంటున్నాను. ప్రస్తుతానికి గాలి వాటంగా వెళ్తున్నాము.

పైన చెప్పిన సమస్యల వల్ల  మేము పొలానికి ఎక్కువ వెళ్ళలేపోతున్నాము. కూరగాయల సాగు అంటే మాకు ఇష్టం. ఎందుకు ఇష్టం అంటే ఎప్పుడూ పొలంలో ఏదో ఒక కూరగాయ ఉంటుంది. సంవత్సరం పొడుగునా పొలం హడావిడిగా, కళగా ఉంటుంది, కొందరికి పని దొరుకుతుంది. ఇప్పుడు ఉన్న పరిస్థితిలో మేము కూరగాయలు వేస్తే వాటిని రోజూ మార్కెట్ కు పంపే దారి లేదు కాబట్టి వేయలేము. పండ్ల తోటలు ఏమి వేయాలా అని ఆలోచిస్తున్న టైమ్ లో మా కజిన్ సిస్టర్, తను బెంగళూర్ లో ఉంటారు. తను కాశ్మీరీ ఆపిల్ బేర్ పళ్ళ తోట గురించి చెప్పారు.. ఆ తరవాత వారమే దాని గురించి తెలుసుకున్నాము. అది ఒక ఎకరం లో వేయాలని నిర్ణయించుకున్నాము. నిన్న సుమారు 750 కిలోమీటర్లు ప్రయాణం చేసి  700 మొక్కలు బండిలో తెచ్చారు. ఇప్పుడా మొక్కల్ని సచిన్ పొలానికి తీసుకువెళ్లారు. ఊరులో నుండి  ఆ మొక్కలన్నింటినీ మోసుకుంటూ పొలం లోపలికి పోవాలి. పూల్ సింగ్ వాళ్ళు అత్యవసర పని మీద ఊరెళ్ళారు. ఆదివారం పనికి ఎవరూ దొరకరు. చూడాలి తను వాటిని అక్కడి నుండి ఎలా లోపల పెడతారో అని.

అక్కడ ఎంత కష్టంగా ఉన్నా నేను వెళతాను.  నాకు వీలయినప్పుడల్లా పొలం వీడియోస్ పెడతాను. అవసరం ఉన్నా లేకపోయినా బయట ఎండగా ఉన్నా, వర్షం ఉన్నా  ఊరికే అటూ ఇటూ తిరుగుతున్న వీడియోస్ అయినా పర్లేదు పెడతాను. అది చూసి చూసి ఒక 50వ  సారి చూసినప్పుడు ఖచ్చితంగా ఏదో ఒకటి చేసైనా భూమి కొనుక్కోవాలి అన్న ఆలోచన కొంతమందికి వచ్చినా నా ఆశయం నెరవేరినట్లే.

అందుకే ఈలోపు యూట్యూబ్ రెకమెండేషన్స్ లో కన్పించడం కోసం మాత్రమే ఆ healthy meal వీడియోస్ పెడుతున్నాను. నిజం చెప్పాను. అర్ధం చేసుకుని మన్నించగలరు. నాకు ఈ హడావిడి లోకంతో పోటీ పడడం రాదు. పడాలి అనికూడా ఎప్పుడూ అనుకోలేదు. నేనొక్కదాన్నే ఒంటరిగా ఒక వరుసలో నిలబడ్డాను. ఇక పోటీకి ఆస్కారం లేదు. నాదారేదో నాదే, నా ఊసేదో నాదే. నా ఘోషేదో నాదే. subscribers, వ్యూయర్స్ ని ఆకర్షించాలంటే అది చేయాలి, ఇది చేయాలి అని యూట్యూబ్ కొన్ని పాఠాలు చెబుతుంది. ఆ పాఠాలు నాకు నచ్చవు. నాకు నచ్చని పని నేను చేయలేను.  నన్ను ఇంటర్వ్యూ చేస్తామని కొన్ని ఇతర ఛానెల్స్ వారు, ఒక TV ఛానల్ వారు అడిగారు.నేను ఇంటర్వ్యూ ఇస్తే ఇంకొంచెం ఎక్కువమంది ఫాలోయర్స్ ఉండేవారేమో. అయినా నాకు అది కూడా ఇష్టం లేదు.

ఏంటో నాకు తెలీకుండానే ఇవాళ చాలా చాలా రాసేశాను. ఇంత పెద్ద పోస్ట్ లో కనీసం ఒక నాలుగైనా ఇంకొకరిని ఆలోచింపచేసే వాక్యాలు ఉంటాయి అన్న నమ్మకంతో రాస్తున్నాను. రాస్తూనే ఉంటాను. ఇలా రాసేసి నా మనసులోని ఆలోచనల భారం దింపేసుకుంటాను. సెలవు.